პუბლიკაციები

მიმდინარე, 2009 წლის 12 ივლისს ჩატარდა „საქართველოს ჰელსინკის კავშირის – ეროვნული აღორძინების" მორიგი მერვე ყრილობა. ყრილობამ დადებითად შეაფასა კავშირის განვლილი ეტაპის მუშაობა, შეიტანა ცვლილებები და დამატებები წესდებასა და პროგრამაში. არჩეულ იქნა კავშირის პრეზიდიუმის ახალი შემადგენლობა (თავმჯდომარე ფირუზ დიაკონიძე, მოადგილე ნუკრი ბაღდავაძე).

ყრილობამ საგანგებო რეზოლუციით განსაზღვრა კავშირის აქტიური ჩაბმა ქვეყნის პოლიტიკურ ცხოვრებაში, მიიღო საქართველოს სახელმწიფოებრივი აღდგენა-აღორძინებისა და განვითარების კონცეფცია.

ყრილობამ მოუწოდა კავშირის ყოველ წევრს გაიაროს ხელახალი რეგისტრაცია ამა წლის 28 ოქტომბრამდე. წინააღმდეგ შემთხვევაში ისინი ჩაითვლებიან კავშირიდან გასულად.

კავშირის თავმჯდომარემ, ფირუზ დიაკონიძემ სიტყვით მიმართა შეკრებილთ (12.07.09):

ეგებ ხსნის გზაც გვიჩვენოს უფალმა ამის შემდეგ. ჩვენი აზრით როცა უდიდესი იმპერიები შეთანხმდნენ მსოფლიოში „ახალი წესრიგი" დაემყარებინათ საბჭოთა კავშირში „პერესტროიკა" წამოიწყეს. ამით ისარგებლა ქართულმა ეროვნულმა მოძრაობამ ზვიად გამსახურდიას წინამძღოლობით და საქართველო რეალური დამოუკიდებლობის გზაზე დააყენა. გამოცოცხლდა წინაპართა მიერ ნაცადი ერთიანი იბერიულ-კავკასიური სახლის იდეაც, რომელსაც გამოეხმაურნენ აზერბაიჯანისა და იჩქერიის პრეზიდენტებიც. ეს სრულიად მოულოდნელი აღმოჩნდა "პერესტროიკის” მესვეურთათვის. ისინი ხომ დაჯერებული იყვნენ დისიდენტური მოძრაობის მართვადობაში. ეს სიტუაცია აღარ თავსდებოდა "ახალი წესრიგის” კალაპოტში და სამწუხაროდ დასავლეთმაც არ გაგვიგო სათანადოდ. ზვიად გამსახურდია დინების საწინააღმდეგოდ მიცურავსო, - ითქვა ოკეანის გაღმიდან, - რითაც თავისუფალი მოქმედების ნება დაერთო რუსეთის ხელისუფლებას.

სწორედ რუსული ფინანსური და სამხედრო ძალის გამოყენებით განახორციელა საქართველოში მყოფმა მეხუთე კოლონამ სახელმწიფო გადატრიალება. რუსეთმა სინამდვილეში საქართველოს ახალი ოკუპაცია მოახდინა 1921 წლის მსგავსად - ოღონდ ამჯერად უფრო შენიღბულად და შედეგად მიიღო მისთვის სასურველი მარიონეტული ხელისუფლება, რომლის დახმარებითაც საქმე ისე წარმოჩინდა თითქოს საქართველოში სამოქალაქო დაპირისპირება და ეთნოკონფლიქტები მძვინვარებდა, რუსეთი კი მშვიდობის მტრედად გვევლინებოდა.

ფაქტობრივი ხელისუფლების მიერ გაჩაღდა ბრძოლა ყოველგვარი ეროვნულის წინააღმდეგ ზვიადიზმის ბრალდებით: მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებით ქადაგებენ ეროვნულ ნიჰილიზმს, რეკლამირდება გარყვნილება, ძალადობა, ნარკომანია..., თავსმოხვეული უცხოური კერპები და დღესასწაულები. ქართული კულტურის ადგილს იკავებს უცხოური (მათი გაგებით თანამედროვე). უხვად გამოჩდნენ თითქოსდა ადამიანის უფლებათა დამცველი ორგანიზაციები, რომლებიც ადამიანებში არ გულისხმობენ: ქართველებს, მართლმადიდებლებს, კანონმორჩილებს, ნორმალური ფსიქიკისა და ზნეობის მატარებლებს,.. არავის ენაღვლება ქართველი ერის უფლება თვითგამორკვევაზე, ანდა ქართული ენის უფლება სახელმწიფოებრიობაზე. ბუნებრივია, ისინი ხომ იმათგან ფინანსდებიან, ვისაც ჩვენი გადაშენება უნდა. მოკლედ მიმდინარეობს ქართველი ერის ფიზიკური და სულიერი გენოციდი. გვარწმუნებენ, რომ ეს კანონზომიერებაა გლობალიზაციის პირობებში და ამაოა დინების საწინააღმდეგოდ ცურვა. ამათ უნდა შევახსენოთ, საუკუნეთა მანძილზე მრავალი დამპყრობლის მდინარე ასე ცდილობდა ჩვენს ჩატანას ზღვაში და თავად დაშრნენ. ჩვენ კი კვლავაც განვაგძობთ ბრძოლას ღვთის შეწევნით.

როცა ფაქტობრივი ხელისუფლება გამოიფიტა, დაპყრობელმა მოახერხა მოეტყუებინა ხალხი - თითქოს მოხდა რევოლუცია და მოვიდა ახალი ხელისუფლება. სინამდვილეში „გველმა პერანგი შეიცვალა" და ახალი ენერგიითა და სისხლით განაგრძო ძველი პოლიტიკა. თუ პირველი უკანონო „პრეზიდენტის" დროს ქვეყანა დატოვა მილიონმა მოქალაქემ, მეორე „პრეზიდენტმა" მას მეორე მილიონი მიაყოლა.

ქართველთა დიდი ნაწილი - იმის ნაცვლად, რომ გამორკვეულიყო თუ რატომ განარისხა ღმერთი და მოენანიებინა ჩადენილი ცოდვები - ჩაეფლო პირად პრობლემებში, რომელთაც უხვად ქმნის ფაქტობრივი ხელისუფლება. ზოგ მათგანს თავი ბედნიერიც კი ჰგონია მატერიალური კეთილდღეობის ფონზე და კმაყოფილებასაც ვერ მალავს, ვიდრე ღმერთი პირადად არ მოუვლენს რაიმე სახით განსაცდელს. მხოლოდ ამის შემდეგ ჩნდებიან ე.წ. ოპოზიციონერები, რომლებიც დღენიადაგ ზრუნავენ ფაქტობრივი ხელისუფლების გაკეთილშობილებაზე და სამართალს დამპყრობელთა სამეფო კარზე ეძიებენ, ქართველი ერი კი ავიწყდებათ, თუმცა სიტყვებით სამშობლოსაც ახსენებენ ხოლმე. ზოგიერთმა თითქოს მოინანია კიდეც ქართველი ერის მიმართ შეცოდებები. თუ ვინმეს ნამდვილი მონანიება სურს კეთილი ინებოს და უწინარეს ყოვლისა საჯაროდ მისცეს აღსარება ქართველ ერს, ვისგან ფინანსდებოდნენ და იღებდნენ სხვაგვარ დახმარებას ეროვნული ხელისუფლების დასამხობად, შემდეგ როგორ ეხმარებოდნენ დამპყრობლებს ჩვენს გაუბედურებაში, აღიარონ, რომ რუსეთ-საქართველოს ბოლო ომი გასული წლის აგვისტოში კი არა 1991 წლის 22 დეკემბერს დაიწყო და გრძელდება დღესაც. წარმოაჩინონ თავიანთი ნამოქმედარი ამ ომში.

მხოლოდ ამის შემდგომ გახდება შესაძლებელი მათ სანდოობაზე საუბარი.თუ ვინმეს მართლა გააჩნია პრეტენზია ეროვნულობაზე დიდი სიამოვნებით დავიყენებთ გვერდით.

ჩვენთვის მიუღებელია ფაქტობრივ ხელისუფლებაში რაიმე სახით მონაწილეობა, რადგან ჩვენი პარტია სრულიად საქართველოს წმიდა ილია მართლის საზოგადოებასთან ერთად არის პოლიტიკური საფუძველი ლეგიტიმური ხელისუფლებისა. ამდენად ჩვენ ვერ ვიბრძოლებთ დამპყრობელთა კარგი ხელისუფლებისათვის. ჩვენი მიზანია ქართველი ერის ნების გამომხატველი ხელისუფლება, რომლის მოსვლაც შესაძლებელი გახდება ეროვნული თანხმობის პირობებში. თუ ფაქტობრივ ხელისუფლებას ვაიძულებთ თავიანთი უცხოელი „უფროსების" ნებართვის გარეშე, ან თუნდაც ნებართვით დასხდნენ მოლაპარაკებაზე ლეგიტიმურ ხელისუფლებასთან საქართველოს საკეთილდღეოდ. ეს შეიძლება დღეს ფანტასტიკურად ჩანს, მაგრამ, როცა ჩვენ მთელი ერის ძალას შევკრებთ რეალობად იქცევა.

სწორედ ამ მხრივ წარვმართავთ ჩვენს ძალისხმევას და სხვასაც იმავეს მოვუწოდებთ.

ასევე ვეცდებით დავუმტკიცოთ მსოფლიო ხალხთა თანამეგობრობას, რომ ერთიანი იბერიულ-კავკასიური სახლი სასარგებლოა ყველასათვის.